Heron urodził się w Rio Grande, dziesięciotysięcznym miasteczku w głębi Meksyku. Kiedy skończył 4 latka, ten żywy, bystry chłopczyk nagle stał się mniej aktywny, przestał bawić się z dziećmi, nie chciał jeść. Po konsultacjach lekarskich i badaniach rodzice – Maria i Felipe usłyszeli przerażającą diagnozę: białaczka. Maluch został poddany cyklowi chemioterapii. – Mój syn gasł dzień po dniu, chudł w oczach: z dwudziestu dwóch kilogramów spadł do czternastu.

Wypadły mu wszystkie włosy i zupełnie stracił apetyt, gdyż podawane leki wywoływały wymioty. Sytuacja była rozpaczliwa, lekarze przygotowywali nas na najgorsze – wspomina matka. 12 maja 1990 r. do Zacatecas miał przylecieć pielgrzymujący do Meksyku Jan Paweł II. 5 maja, w przededniu przyjazdu Papieża, Heron poprosił matkę o możliwość spotkania z Papieżem. Widać, że w tej chwili było to dla niego niezwykle ważne. Potrzebne były specjalne zezwolenia, żeby dostać się na plac spotkania. Pomógł je uzyskać przyjaciel pracujący w zespole ochrony prezydenta. – To był bilet, który wielu Meksykanów chciało mieć, a którego ja pragnęłam jako znaku, widziałam w tym rękę Pana – opowiada matka.

Całą drogę do Zacatecas obawiali się, żeby nie złapał jakiejś infekcji, nie zasłabł. Mimo zgromadzonych tłumów udało im się dostać do pierwszego rzędu. I wtedy wszystko potoczyło się tak jak w zaplanowanym z góry scenariuszu. Jan Paweł II nie wiadomo dlaczego skierował się z uśmiechem w ich stronę, a im był bliżej, tym bardziej było widać, że idzie do Herona. Gdy był o krok od nich, matka dotknęła jego ręki i rozpłakała się. Heron też był przejęty, stał wyprostowany, trzymając w dłoniach gołąbka, którego przywiózł jako dar. Ojciec Święty dał mu znak, żeby go wypuścił. Potem pochylił się i pocałował chłopca w policzek. – Mój syn uśmiechnął się, nic nie mówiąc, głęboko wzruszony.

Papież włożył mi w ręce podarunek – różaniec, który przechowuję w domu jak relikwię – mówi matka. Tego samego wieczoru po powrocie do domu jej syn nabrał apetytu. Poprosił o kurczaka i zjadł go ze smakiem. To był pierwszy znak uzdrowienia. – Zaczął odzyskiwać siły, biegać, bawić się, żyć tak ja przedtem – relacjonuje jego mama. – Dla mnie uratował go Papież swoim pocałunkiem. Mój syn został w cudowny sposób uzdrowiony. W 2004 r. rodzina Badillo udała się do Watykanu, aby podziękować Janowi Pawłowi II za uratowanie Herona. Papież, gdy go zobaczył, powiedział krótko: „Pamiętam cię”. A przecież stał przed nim dorastający młodzieniec, którego spotkał kiedyś jako małego chłopca.