Nie chodzi tylko o fakty bądź wierność prawdzie historycznej. Lecz także o wspólne wartości. Czy można się ich wyrzec? I co pozostanie, jeśli ich zabraknie? Odpowiedź na te pytania wyjaśnia zarazem, dlaczego Ojcu Świętemu tak bardzo zależało na potwierdzeniu przywiązania do fundamentu europejskości. Bo opierając się na przesłaniu zawartym w Ewangelii, tworzyły swe losy ludy od Uralu po Atlantyk.

– Chciałbym, żeby w Konstytucji Europejskiej znalazło się słowo „chrześcijański” – nalegał Jan Paweł II w rozmowie z Valérym Giscardem d’Estaing. Były prezydent Francji przewodniczył Konwentowi, który przygotował projekt europejskiej konstytucji.

Po spotkaniu 31 października 2002 roku d’Estaing powiedział, że nie wyklucza możliwości umieszczenia odniesienia do dziedzictwa i wartości chrześcijańskich w unijnej ustawie zasadniczej. W lipcu 2003 roku w preambule znalazł się jednak tylko zapis o „kulturowym, religijnym i humanistycznym dziedzictwie Europy”. Ani słowa o tym, co Stary Kontynent zawdzięcza chrześcijaństwu.