Dlatego że tę modlitwę – Godzinę Czytań z 18 sierpnia – Papież odmawiał 35 minut. A przecież był to tylko hymn, 3 psalmy, 2 czytania, na które, nawet pobożnie odmawiając, wystarczy 7, z refleksją 10 minut. Widziałem zamknięte oczy Papieża, potem wzrok zwrócony na Konfesję św. Stanisława. Widać było, że jego duch jest u Boga i z Nim rozmawia.

Nie słyszał, co się dzieje w katedrze, na nikogo nie patrzył. To były rekolekcje, nauka, że trzeba modlić się ustnie, ale równocześnie kontemplować czytane teksty. Kontemplować Pana Boga i zastanawiać się nad sobą samym: czego Bóg ode mnie żąda, co mi daje, za co mam Go przepraszać. Przeżycie nie do opisania! Do dziś jestem pod wrażeniem tego, co mi Pan Bóg pozwolił przeżyć wówczas w katedrze.

Uważam, że moja obecność przy Papieżu, te najważniejsze rekolekcje, będę pamiętał do końca życia. Staram się teraz brewiarz odmawiać wolniej i z zastanowieniem, choć mi jeszcze daleko do tego, co przeżyłem przy Ojcu Świętym Janie Pawle II.