Na niewielkiej powierzchni tłoczy się aż piętnaście osób. Nie mamy jednak wrażenia chaosu, bo obraz ma niezwykle precyzyjną kompozycję. Jej oś stanowi oczywiście torturowany Jezus. Na pierwszym planie otaczają Go oprawcy, na drugim – ustawieni bardzo blisko – widzowie. W rzeczywistości jednak świadkowie kaźni nie mogliby podejść tak blisko. Ich obecność jest symboliczna. To reprezentanci nas wszystkich, którzy w modlitwie zbliżamy się do przeżywania tej chwili. Na twarzach widać niepokój, lęk, cierpienie, współczucie.

Kompozycję zamyka z lewej strony dziecko, które nie chcąc patrzeć na biczowanie Jezusa, chowa twarz w objęciach matki, a z prawej – nadzorca kaźni, który pilnuje, by oprawcy byli wystarczająco gorliwi. Dwaj z nich okładają Jezusa biczami ze sznurków, dwaj pozostali czekają na swoją kolej. Jeden z nich przygotowuje bicz z gałęzi, drugi już to zrobił. Za plecami tego drugiego mężczyzny (widzimy go na prawo od Jezusa) stoi kilka osób. Jedna z nich zza jego karku patrzy na nas. To autoportret artysty, który tym spojrzeniem zaprasza nas do wspólnej kontemplacji męki Zbawiciela.

Obraz nie został namalowany na zamówienie, powstał z potrzeby serca artysty, człowieka bardzo pobożnego. Adolphe William Bouguereau podarował go Towarzystwu Przyjaciół Sztuki w La Rochelle, swoim rodzinnym mieście położonym na zachodnim wybrzeżu Francji. Ze zbiorów towarzystwa dzieło trafiło do miejscowego Musée des Beaux-Arts. Muzeum przekazało je w stały depozyt katedrze św. Ludwika w La Rochelle, gdzie obecnie można obraz podziwiać.

Leszek Śliwa