Dusza wędruje do nieba

Święta Scholastyka leży na łożu śmierci, otoczonym przez rozpaczające mniszki. Powyżej widzimy świetlistą białą gołębicę w asyście aniołów.

Luca Giordano Śmierć św. Scholastyki olej na płótnie, 1674 kościół Santa Giustina, Padwa

Scholastyka była siostrą bliźniaczką św. Benedykta z Nursji. Podobnie jak brat prowadziła bardzo pobożne życie. Kiedy on zakładał gdzieś klasztor benedyktynów, ona w pobliżu tworzyła klasztor benedyktynek. Na przykład w pobliżu Subiaco, gdzie powstały ich pierwsze zakonne zgromadzenia, do tej pory istnieją zarówno męski klasztor św. Benedykta, jak i żeński św. Scholastyki. Podobnie było na Monte Cassino, gdzie rodzeństwo mieszkało w sąsiadujących ze sobą klasztorach i często się odwiedzało.

10 lutego 542 lub 543 roku Scholastyka zmarła w swoim klasztorze. Jak napisał w „Dialogach” święty papież Grzegorz Wielki, Benedykt na trzeci dzień po śmierci siostry spoglądał ze swojej celi w stronę jej klasztoru. Ujrzał wówczas nad budynkiem jej duszę pod postacią białej gołębicy. Natychmiast zrozumiał, co się stało. Sprowadził ciało zmarłej do swojego klasztoru i pochował ją w grobie, który przygotował również dla siebie.

Luca Giordano, malując obraz, oparł się częściowo na tej opowieści, wykorzystując wizję św. Benedykta. Widzimy chwilę, w której dusza zmarłej dopiero opuszcza ciało i znajduje się jeszcze w celi św. Scholastyki. Jednocześnie jednak przebywa już w niebie, w otoczeniu aniołów. Dlatego górną część obrazu wypełnia złote światło symbolizujące rzeczywistość nieba. Nie zauważają tego czuwające przy zmarłej benedyktynki.

Leszek Śliwa