Sondaże dają obecnemu prezydentowi 70-procentowe poparcie, co nie oznacza, że Rosjanie są zadowoleni z jego długich rządów. Wśród ogromnej ilości wyzwań stojących przed tą prezydenturą chciałbym zwrócić uwagę na kilka kwestii, których rozstrzygnięcie – moim zdaniem – zadecyduje o tym, jaki będzie kształt czwartej kadencji Władimira Putina.

W poszukiwaniu legitymizacji

Fenomen popularności tego polityka ma wiele źródeł. Putin gwarantuje Rosjanom stabilizację, przekonanie, że pod jego rządami kraj wrócił do pierwszej ligi supermocarstw, oraz względny dobrobyt. Niewątpliwie Putin do perfekcji opanował sztukę zarządzania emocjami przeciętnego Rosjanina oraz znalazł wpływowego sojusznika w Patriarchacie Moskiewskim. Kreml uznał, że prawosławie idealnie konserwuje system władzy autorytarnej, jaką reprezentują rządy Putina. Na soborze w Moskwie w grudniu ub. roku, przed najważniejszymi hierarchami prawosławnymi z całego świata, Putin przedstawił autorską wizję relacji Kościół–państwo. Podkreślił, że oba te byty powinny pozostać wobec siebie autonomiczne, ale zaraz po tym wymienił całą listę spraw, w których współdziałanie z prawosławiem ma kluczowe znaczenie dla stabilnego rozwoju państwa. To m.in. edukacja, działalność charytatywna, troska o zdrowie i kondycję moralną społeczeństwa oraz udział Cerkwi w duchowym umocnieniu rosyjskiej państwowości. Wątek religijny jest mocno eksploatowany przez oficjalną propagandę od czasu aneksji Krymu. Stale podkreśla się, że w baptysterium w bizantyjskim Chersonezie Taurydzkim koło Sewastopola miał dokonać się chrzest św. Włodzimierza. Dlatego, zabierając Krym, Rosja nie sięgała po cudzą własność, ale po „chrzcielnicę ziem ruskich”, co wielokrotnie podkreślali i Putin, i patriarcha Cyryl.