Bardziej groteskowego scenariusza Komisja Europejska nie mogła zrealizować. Niemal na jednym oddechu podjęła dwie sprzeczne decyzje: jedną, łamiącą otwarcie tzw. solidarność energetyczną krajów unijnych, i drugą, która ma nałożyć karę na kraje, które rzekomo nie wykazują się solidarnością ws. uchodźców. Pierwsza decyzja dotyczy gazociągu Nord Stream II (pisaliśmy o tym parę dni temu), który w sposób oczywisty narusza interes co najmniej kilku państw członkowskich, druga decyzja, o wszczęciu postępowania przeciwko Polsce, Czechom i Węgrom, ma przymusić te kraje do przymusowej relokacji imigrantów z obozów w Grecji i Włoch. Przymusowej m.in. dla Polski – brak możliwości bezpiecznej weryfikacji personaliów – ale przymusowej również dla samych zainteresowanych, których na przykład mieszkanie w Polsce zupełnie nie interesuje.

Oczywiście, tajemnicą pozostaje fakt, że w pierwszym przypadku decyzję o poparciu dla Nord Stream podjęli również komisarze z krajów (poza Polską), w których interesy ten gazociąg uderza (na innych poziomach decyzyjnych politycy z tych państw popierają krytyczne stanowisko Polski). Nie zmienia to jednak wymowy obu kroków podjętych przez Komisję Europejską jako całość, pod wyraźnym wpływem jej szefa. Jean-Claude Juncker, promując mocno poparcie dla Nord Stream II, jest ostatnią osobą, która ma prawo wypominać Polsce brak solidarności ws. uchodźców. Także dlatego, że urzędnicy w Brukseli, ustalający sztuczne „kwoty” uchodźców, nie są w stanie rozwiązać rzeczywistych problemów tych, którzy naprawdę potrzebują pomocy, traktując ich wyłącznie jako narzędzie do uderzenia w niewygodne dla unijnych elit kraje członkowskie.