Wielki Post to czas, gdy odprawiamy Drogę Krzyżową. Jedni szukają jej wersji ekstremalnej, inni wolą spokojne, tradycyjne nabożeństwo. Obu podejściom nie brak pobożności.

A jak to jest w sztuce? Czternaście stacji i w ogóle tematyka pasyjna od wieków inspirowały artystów. I tak jest nadal. Czyż istnieje temat bardziej uniwersalny niż cierpienie i śmierć? Chyba tylko miłość może z nimi konkurować... Wielu twórców tworzących obrazy lub rzeźby czternastu stacji podąża tradycyjną drogą, koncentrując się na cierpiącym Zbawicielu, na Jego drodze na Golgotę. W większości naszych kościołów widzimy takie właśnie „zwyczajne”, klasyczne drogi krzyżowe. Niektóre o wielkiej wartości artystycznej, inne o mniejszej. Pokornie służą kultowi, modlitwie. Niektórzy artyści traktują temat inaczej, bardziej autorsko, dając własną interpretację, wpisując odwieczny temat we współczesność, aktualizując, problematyzując, tworząc wyzwanie dla odbiorcy. Niektóre z takich nowatorskich realizacji bywają dyskusyjne. Niemniej jednak wiele z nich inspiruje, niepokoi, wręcz drażni, a przez to pobudza do myślenia i modlitwy. Droga krzyżowa Chrystusa powinna wpisywać się w kontekst naszego życia, naszych cierpień, upadków, grzechów. Taki jest sens tego nabożeństwa – odnosić zbawcze cierpienie Chrystusa do naszego życia i szukać w nim światła dla naszych ciemności. Skoro tak, to dobrze, że są artyści, którzy próbują dać tej prawdzie artystyczny, plastyczny wyraz. Można powiedzieć, że szukają Jezusa Ukrzyżowanego na współczesnych drogach.