Byłem ministrantem u franciszkanów. Moim duszpasterzem był o. Rufin Orecki. Na KUL-u spotkał ks. Blachnickiego. Tak się nim zafascynował, że właściwie nie potrafił mówić o niczym innym. W 1967 roku zorganizował dla ministrantów obóz wędrowny, który kończył się w Krościenku . Tam spotkałem ks. Franciszka.

Usnąłem, gdy przemawiał

Pierwsze spotkanie nie było porażające. Usnąłem.(śmiech) Byłem zmęczony wędrówką, a ks. Blachnicki miał nosowy, jedno­tonowy głos. A jeśli dodamy do tego, że zaczął mówić językiem teologii pastoralnej, łatwo można wyobrazić sobie efekt. Przed zaśnięciem zapamiętałem z tego wykładu dwa greckie słowa. Dopiero później wyjaśniono mi, że to bardzo ważne stwierdzenie teologiczne, oznaczające wspólnotę stołu.