Motyw zabawy małych Jezusa i Jana Chrzciciela był bardzo popularny w malarstwie renesansowym i barokowym. Do ich pierwszego spotkania opisanego w Piśmie Świętym doszło wprawdzie dopiero podczas chrztu Jezusa, ale powszechnie wierzono, że Jezus i Jan mogli przebywać razem podczas ucieczki Świętej Rodziny do Egiptu.

Zwykle artyści pod pozorem niewinnych dziecięcych igraszek ukrywali zapowiedź późniejszych wydarzeń. Ten obraz jest szczególnie interesujący, bo zawiera nie tylko drugie, ale i trzecie dno.

Mały Jan Chrzciciel trzyma krzyżyk z szarfą opatrzoną napisem „Ecce Agnus Dei” (Oto Baranek Boży) i przyklęka przed przyglądającym się dzieciom barankiem. To oczywiście zapowiedź proroctwa św. Jana Chrzciciela, który rozpoznał w Jezusie Mesjasza, nazywając Go Barankiem Bożym. Muszla wypełniona wodą, trzymana przez świętego w ręce, nawiązuje z kolei do chrztu w rzece Jordan, którego Jan udzieli Jezusowi.

Murillo do tych oczywistych odniesień dodał jednak jeszcze jedno. Muszlę z wodą Jan tylko podtrzymuje. Widzimy wyraźnie, że podaje mu ją Jezus, a Jan tę wodę pije. Artysta sugeruje tutaj związek z inną biblijną sceną, spotkaniem Chrystusa z Samarytanką przy studni. Jak czytamy w Ewangelii według św. Jana, Zbawiciel powiedział tej kobiecie: „Kto (...) będzie pił wodę, którą Ja mu dam, nie będzie pragnął na wieki, lecz woda, którą Ja mu dam, stanie się w nim źródłem wody wytryskającej ku życiu wiecznemu” (J 4,14).

Jezus, podając wodę Janowi, wprowadza go do życia wiecznego. Święty, przyjmując ten dar, daje nam przykład, jak powinniśmy sami postąpić. Znaczenie sceny podkreśla hołd, jaki w tym momencie oddają Jezusowi widoczne u góry anioły.

Leszek Śliwa