Pan Jezus nie przestaje przekonywać człowieka o miłości do niego, dlatego wybrał ludzkie serce na swoje mieszkanie – niczym betlejemski ubogi żłóbek – aby w nim móc się narodzić i uczynić zeń swoją świątynię. Trwanie przy Panu w cichym sanktuarium serca i nasłuchiwanie tego, co mówi do mnie każdego dnia, nie jest dziś proste. Cały świat wokół próbuje zakrzyczeć tę świętą ciszę, w której On się ukrywa, działa, obdarza serce ową radością, której świat przy wszystkich swoich staraniach dać mi nie może i dać nie potrafi. Hałas życia jak złodziej wkrada się dziś do serca i często pozbawia wrażliwości na ciche dotknięcia miłości Jezusa. Święty Jan Chrzciciel uczy mnie, jak „tracić” dla Jezusa czas i wszystko to, co cenię bardziej, niż cenić powinnam, by odnaleźć Tego, którego serce pragnie najbardziej, i by zyskać jedyną i niepowtarzalną radość obcowania z Panem w świątyni mojego serca. •