Oczekiwanie. To wszystko zaczęło się znacznie wcześniej – jeszcze podczas Dni w Diecezjach, gdy polskie rodziny otworzyły swoje drzwi przed pielgrzymami, a oni w zamian dzielili się z nimi swoim przeżywaniem wiary. Akurat u mnie pielgrzymi nie gościli, ale nieco „przypadkowo” trafiłem na spotkanie wspólnoty Emmanuel w Częstochowie. Radość i żarliwość rozmodlonej młodzieży zaczęły budzić moje ospałe serce.

Spowiedź. W naglącej potrzebie wyspowiadania się przed Światowymi Dniami Młodzieży nie czułem się odosobniony. Wiem też, że byli tacy, którzy robili to po długiej przerwie, nieraz po wielu latach. Dla łaknących spowiedzi stanęły w Krakowie specjalne Strefy Pojednania – ponad setka konfesjonałów, w których mogli skorzystać z sakramentu pokuty w blisko 30 językach świata. Ale z relacji księży wynika, że o spowiedź proszeni byli również w wielu innych, czasem zaskakujących miejscach.

Okno. Wszyscy spodziewali się luźnych, niemal „rozrywkowych” dialogów, a papież już w pierwszy dzień zaskoczył, przedstawiając historię krótkiego i pięknego życia Macieja Szymona Cieśli – wolontariusza, który przygotował oprawę graficzną Światowych Dni Młodzieży, a zmarł tuż przed ich rozpoczęciem. Wyłowienie z tłumu tego młodego, świetnego chłopaka było wstępem do tego, co papież powtarzał później wielokrotnie: jak cenny jest każdy z nas w oczach Boga i jak ważne zadanie ma tu do spełnienia.