Jezus począł czynić wyrzuty miastom, w których dokonało się najwięcej Jego cudów, że się nie nawróciły.

«Biada tobie, Korozain! Biada tobie, Betsaido! Bo gdyby w Tyrze i Sydonie działy się cuda, które u was się dokonały, już dawno w worze i w popiele by się nawróciły. Toteż powiadam wam: Tyrowi i Sydonowi lżej będzie w dzień sądu niż wam.

A ty, Kafarnaum, czy aż do nieba masz być wyniesione? Aż do Otchłani zejdziesz. Bo gdyby w Sodomie działy się cuda, które się w tobie dokonały, przetrwałaby aż do dnia dzisiejszego. Toteż powiadam wam: Ziemi sodomskiej lżej będzie w dzień sądu niż tobie».

Biada tobie, Korozain, biada tobie, Betsaido. A ty, Kafarnaum, wcale nie zostaniesz wyniesione do nieba, ale zejdziesz do Otchłani. Dlaczego? Bo choć w tych miejscowościach działy się wielkie cuda, ich mieszkańcy nie uwierzyli Jezusowi. Nie ma co wzruszać ramionami i twierdzić, że nic mi do tego, bo nie mieszkam ani w Korozain, ani w Betsaidzie, ani w Kafarnaum. Ale… Czy jestem lepszy od ich niewdzięcznych mieszkańców? Ja też doświadczyłem w życiu wielu Bożych łask. Pierwszą jest już samo to, że żyję. Kolejnymi: że mam się dobrze, że jestem zdrowy, mam rodzinę, pracę. W życiu każdego z nas można znaleźć pewnie jeszcze jakieś inne łaski, o których prócz nas samych wiedzą najbliżsi albo tylko Bóg. Czy te doznane przeze mnie łaski mają przełożenie na moją wiarę, na żar mojej miłości do Chrystusa? Oby nasza wdzięczność nie była podobna – jak to ujął psalmista – do chmur na świtaniu. Czyli do tych chmur, które gdy tylko słońce przygrzeje mocniej, szybko znikają. Głupio za dobro odpłacać Bogu niewdzięcznością.