Celem listu była szybka reakcja apostoła na tendencje rejudaizujące oraz infekowanie gminy w Kolosach pregnostycznymi trendami. List różni się słownictwem od pozostałych, ale istotnym pojęciem o ogromnej powadze teologicznej jest nazwanie Chrystusa obrazem Boga.

Pojęcie obrazu ({body:bbc}eikon{/body:bbc}), a więc ikony, znamy z malarskich dzieł religijnych z obszarów wschodniego chrześcijaństwa. W VIII wieku kult ikon spotkał się z agresywną reakcją ikonoklastów i dopiero drugi sobór w Nicei (787) zakończył spór, dowodząc, że skoro Syn Boży przyjął widzialną postać ludzką, nie ma przeszkód, by Go przedstawiać na świętych ikonach. Nigdzie w Biblii nie ma wyraźnego zakazu przedstawiania obrazu samego Boga, lecz tylko zakaz tworzenia obrazów innych bóstw oraz istot stworzonych w celu oddawania kultu (por. Wj 20,4-5). Jeden z psalmów mówi, że po przebudzeniu ze śmierci człowiek nasyci się {body:bbc}temunah{/body:bbc} (obrazem) Boga (Ps 17,15)! Psalm więc zapowiada taką możliwość, a sam Bóg mówi, że Mojżesz widział prawdziwy {body:bbc}temunah{/body:bbc} (obraz) Boga (Lb 12,8). Tradycja żydowska żywiła przekonanie, że objawienie się Boga przekazującego Dekalog Mojżeszowi miało miejsce w mglisty dzień, ale owa mglista atmosfera objawienia nakreślała sekret obrazu Boga i nie była dowodem niemożliwości ujrzenia Go. W pełni ujawnił się On w ludzkiej postaci Jezusa z Nazaretu.

Obraz Boga w Jezusie nie jest {body:bbc}homojomą{/body:bbc}, czyli złudnym podobieństwem. Mówi się, że grecki malarz Zeuksis tworzył tak złudne podobieństwa winogron, że zlatywały się ptaki, myląc malowane owoce z prawdziwymi. Nie tak jest z obrazem Boga w Jezusie Chrystusie. To efekt prawdy o współistotności wyrażonej terminem {body:bbc}homoousios{/body:bbc}, czyli współistotność. Dlatego Jezus mówi Filipowi: „Kto mnie zobaczył, zobaczył także i Ojca” (J 14,9). Jezus nie przypomina swoim obrazem Boga, lecz jest wcielonym Bogiem. Owa nieodwracalność wcielenia niewidzialnego Boga w widzialnego człowieka wnosi ze sobą równie nieodwracalne konsekwencje dla ludzkości, które wyraża Paweł w Liście do Rzymian, nakreślając horyzonty powołania chrześcijan, którzy staną się na wzór obrazu Syna Bożego (Rz 8,29).