Jezus powiedział do swoich uczniów:
«Jeśli wasza sprawiedliwość nie będzie większa niż uczonych w Piśmie i faryzeuszów, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego.

Słyszeliście, że powiedziano przodkom: „Nie zabijaj”; a kto by się dopuścił zabójstwa, podlega sądowi. A Ja wam powiadam: Każdy, kto się gniewa na swego brata, podlega sądowi. A kto by rzekł swemu bratu: „Raka”, podlega Wysokiej Radzie. A kto by mu rzekł: „Bezbożniku”, podlega karze piekła ognistego.

Jeśli więc przyniesiesz dar swój przed ołtarz i tam sobie przypomnisz, że brat twój ma coś przeciw tobie, zostaw tam dar swój przed ołtarzem, a najpierw idź i pojednaj się z bratem swoim. Potem przyjdź i dar swój ofiaruj.

Pogódź się ze swoim przeciwnikiem szybko, dopóki jesteś z nim w drodze, by cię przeciwnik nie wydał sędziemu, a sędzia dozorcy, i aby nie wtrącono cię do więzienia. Zaprawdę, powiadam ci: Nie wyjdziesz stamtąd, dopóki nie zwrócisz ostatniego grosza».

Czy sprawiedliwość ma naturę zero-jedynkową? To znaczy – albo ktoś jest sprawiedliwy, albo nie jest, trzeciej możliwości nie ma? Czy sprawiedliwe rozwiązania mają naturę zero-jedynkową? To znaczy – albo jakieś rozstrzygnięcie jest sprawiedliwe, albo nie jest? Trzeciej możliwości nie ma, wszystko inne jest tylko pozorną sprawiedliwością, czymś, co sprawiedliwość lepiej czy gorzej udaje? Wreszcie – czym jest sprawiedliwość? Czy w tej kwestii zdani będziemy zawsze tylko na własną intuicję? Intuicyjnie czujemy wszak tylko, że jakieś rozwiązanie jest niesprawiedliwe, że jakiś człowiek sprawiedliwy nie jest. Jezus, stawiając swoim uczniom wymaganie „większej sprawiedliwości” niż ta, którą szczycą się uczeni w Piśmie i faryzeusze, zdaje się skłaniać ku temu, że bycie sprawiedliwym wymaga nie tylko zmierzającej w tym kierunku woli, ale także wysiłku poznania – czym jest bycie człowiekiem sprawiedliwym; a wreszcie, w konsekwencji, w poszukiwaniu najbardziej sprawiedliwych rozwiązań.