Ziemia miała być kolistą płaszczyzną wspartą na kolumnach, które chronią ją przed zatopieniem we wszechogarniającym oceanie. Nad ziemią według nich rozpościerał się nieboskłon, nie tylko z ciałami niebieskimi, jak księżyc i gwiazdy; była to też sfera kilku nieb, gdzie w najwyższym przebywał sam Bóg.

Ten cały świat stworzył Pan Bóg. On nadał mu swe prawa i one pokazują przedziwną harmonię. Już ten ogląd wyjątkowości wszechświata skłania do zachwytu, ale też do uwielbienia i dziękczynienia Stwórcy za to, co uczynił.

Dzisiejsze pierwsze czytanie jest ważnym biblijnym źródłem refleksji, doprowadzającej do doktryny o Bogu, który jest jeden, ale w trzech Osobach. Biblia, zarówno Stary, jak też Nowy Testament, nie zna pojęcia Trójcy. Utworzył je Tertulian, ojciec Kościoła, który żył u końca II wieku. Biblia jednak tworzy dla tego pojęcia solidny fundament.

Na kartach Nowego Testamentu są to te opisy, które, jak w czytanym dziś fragmencie Janowej Ewangelii, pokazują działanie Pana Jezusa. On działa w całkowitej harmonii z Bogiem Ojcem. Jest z Nim tożsamy, ale osobowo jest inny od Niego. Podobnie rzecz ma się z Duchem Świętym, trzecią z Osób. On także działa w totalnej Bożej jedności, ale jest odrębną Osobą. „On, Duch Prawdy, doprowadzi was do całej prawdy. Bo nie będzie mówił od siebie, ale powie wszystko, cokolwiek słyszy, i oznajmi wam rzeczy przyszłe. On Mnie otoczy chwałą, ponieważ z mojego weźmie i wam oznajmi”.

Stary Testament mówił zawsze o jedynym Bogu. I tę prawdę przeciwstawiał wielobóstwu ludów ościennych. Ten historyczny kontekst bronił absolutnego monoteizmu, wiary w jedynego Boga. Ale nauczanie proroków i biblijnych mędrców intuicyjnie nie przeczyło faktowi, że jedyny Bóg może posiadać jedną naturę, ale mieć trzy odrębne osoby. Biblijne objawienie nie dojrzało w pełni do tego etapu, ale Pismo Święte dało solidne fundamenty do tego przekonania, które stanowi jedną z głównych prawd naszej wiary.