Bogumił Łoziński: Jaki jest główny wymiar obchodów 1050. rocznicy chrztu Polski?

Abp Wojciech Polak: Dla Kościoła są one szansą duszpasterską. Chodzi o przypomnienie, czym jest chrzest, co z niego wynika dla nas, ochrzczonych. Nie skupiamy się tylko na warstwie historycznej tej rocznicy.

Jaka jest wśród Polaków świadomość tego sakramentu?

Większość z nas chrzci swoje dzieci, to jest zjawisko powszechne. Problem polega na tym, czy to pragnienie chrztu jest do końca w pełni zrozumiałe. Z moich doświadczeń wynika, że często mamy do czynienia z motywacją pragmatyczną. Człowiek ochrzczony będzie mógł później korzystać z innych sakramentów, dziecko pójdzie do Komunii św., być może zawrze sakrament małżeństwa. Moim zdaniem jest to jedna z dominujących motywacji. Gorzej jest z wymiarem religijnym. Choć w polskich realiach istnieje, dłuższe lub krótsze, przygotowanie do chrztu. Jest to więc dla rodziców jakaś szansa na pogłębienie wiary. Trzeba też zwrócić uwagę, że często rodzice dziecka sami nie mają uregulowanej sytuacji kościelnej, np. zawartego sakramentu małżeństwa.

Co wówczas powinien zrobić ksiądz?

Papież Franciszek wskazuje, że nie powinniśmy odmawiać chrztu, i myślę, że nikt nie ma takiej intencji. Spotkanie rodziców z kapłanem jest zawsze duszpasterską okazją do dialogu o ich wierze. Nie można jednak mówić: udzielimy chrztu pod warunkiem, że zostanie zawarty sakrament małżeństwa. Jeśli byłaby to jedyna motywacja, być może bylibyśmy winnymi przymuszenia i można by uznać takie małżeństwo za zawarte nieważnie. Dziecko należy chrzcić ze względu na jego wieczne zbawienie. Ono przecież otrzymuje ten sakrament w wierze Kościoła, którą wyznajemy w czasie jego udzielania. Natomiast domagamy się, aby rodzice chrzestni byli świadkami wiary, żyli sakramentami, by to dziecko miało w swoim otoczeniu przykład chrześcijańskiego życia. Z tym bywa, niestety, coraz częściej problem, gdyż w środowisku rodziców często nie ma takich ludzi. Wówczas zdarza się odłożenie chrztu dziecka do czasu, aż takie osoby się znajdą.