Zwłaszcza w czasach bliskich przyjściu Jezusa coraz bardziej spodziewany był przełom czasów ostatecznych oraz katastrofa końca świata. Takie oczekiwania zbiegały się z okresami zarówno wzmożonych prześladowań ze strony wrogów Izraela, jak i naturalnych kataklizmów – na przykład klęsk głodu. Tego rodzaju doświadczenia Biblia nazywa „wielkim uciskiem”. Przemawiający przed Sanhedrynem św. Szczepan przypomina oskarżycielom o czasach patriarchów. Jego słowa brzmią w dosłownym przekładzie następująco: „Przyszedł wtedy głód na cały Egipt i Kanaan oraz wielki ucisk, tak że nasi przodkowie nie mieli co jeść”. O początku ponownych prześladowań Izraelitów zachowujących wiarę przypomina autor 1 Księgi Machabejskiej: „Zaczął się wielki ucisk Izraela”. Do tych dwóch motywów głodu i prześladowań – odnosi się obraz zbawionych w dzisiejszym czytaniu.

Niezliczone rzesze cieszą się końcem prześladowań. Adresat apokaliptycznej wizji dostrzega, że ich ofiary swoje szaty opłukały i wybieliły w krwi Baranka. W ostatniej księdze Biblii tak są ubrani ci, którzy znajdują się najbliżej Boga. Wielkość tłumu nie przeszkadza wcale w tym nieograniczonym dostępie do Niego. Zapowiedź, że nie będą oni więcej łaknąć ani pragnąć, ma nie tylko materialny sens kresu głodu fizycznego i pragnienia cielesnego, ale oznacza zaspokojenie wszelkich potrzeb ludzkiego ciała i ducha. Na ten sens duchowy wskazuje jedno z ośmiu błogosławieństw: „Błogosławieni, którzy łakną i pragną sprawiedliwości, albowiem oni będą nasyceni”. Ma ono taką samą liczbę słów w greckim oryginale jak odpowiadające mu błogosławieństwo: „Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą”. Znoszenie wielkiego ucisku jest czymś innym niż bierne opieranie się nienawiści i prowokowanym przez nią cierpieniom. Polega bowiem na kierowaniu pragnień ku samemu Bogu. Wierni Mu pomimo wielkiego ucisku nie opierają się na sobie, na autorytetach, na osobach bliskich, lecz pokładają ufność w Bogu.