Jezus, uczniowie, szabat, zboża. I to oskarżenie faryzeuszy.
Nie, nie o to, że uczniowie, zrywając kłosy, kradną czyjąś własność. Prawo zezwalało głodnemu zerwać i zjeść. Ale o to, że robią to w szabat. Tego nie wolno. A że są głodni? No nie wolno… A Jezus mówi, że głodnym wolno, bo „to szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu”. Tylko człowiek, człowiek, człowiek, a gdzie Bóg? – oburzamy się czasem na współczesny humanizm. Słusznie. Wszak – jak to ktoś powiedział – humanizm ograniczający się do tego, co ludzkie, jest nieludzki. A jednak – uczy nas dziś Jezus – człowiek i jego dobro też są ważne. Tak naprawdę całe prawo, które nam dał Bóg, nawet trzy pierwsze przykazania, to obrona człowieka. Przed nieznajomością Boga, zapracowaniem, przed niewdzięcznikami, mordercami, złodziejami, oszczercami i tymi, którzy folgują żądzom. Jeśli Boże prawo chroni samego Boga, to tylko ze względu na dobro człowieka. Tak jak mówił św. Jan Paweł Wielki, to człowiek powinien być drogą Kościoła. I nie jest to żaden ukłon w stronę jakichś współczesnych mód. Tak uczył sam Chrystus.