Piotr Legutko: Dawno, dawno temu włączało się telewizję, by posłuchać literackiej polszczyzny… Dziś to zdanie brzmi jak szkolna czytanka.

Mirosława Mycawka: Ale to prawda, media były kiedyś uważane za autorytet językowy. I nic nie zmuszało nadawców, by z tej roli się wycofali na pozycje, gdzie schlebia się tanim gustom. A dzisiaj nie bardzo wiadomo, gdzie szukać wzorców. Kiedyś w TVP i PR sprawdzano zarówno kompetencje językowe, jak i komunikacyjne kandydatów na prezenterów. W komisjach konkursowych zasiadał sam prof. Aleksander Bardini. Dziś zupełnie inne cechy decydują w mediach o naborze pracowników: głównie tupet i przebojowość. W efekcie upowszechniany jest kiepski standard języka.

Co decyduje o jego „kiepskości”?

Na pewno niechlujstwo językowe, ogromna liczba prostych błędów, np. mówienie „te zadanie”, „te dziecko”. Zamiast „tą drogą” słyszymy „tom drogom”. Nikt tego nie koryguje, błędy przybierają rozmiar epidemii, a rażą zwłaszcza wśród dziennikarzy.

Czy językoznawca ma jakieś narzędzia, by na to reagować?

Ostatnio naraziłam się pani poseł Pawłowicz, bo zwróciłam jej uwagę na Facebooku, że nie używa się formy czasownika „wziąść”. I wyjaśniłam, jakie są w tej kwestii zasady języka polskiego. Uważałam, że wobec pani profesor, którą szanuję, jest to mój obowiązek. W odpowiedzi dowiedziałam się, że z pewnością jestem sympatyczką PO. (śmiech)