Osytuacji Teresy dowiedziałem się przypadkowo. Okazało się, że od ponad roku jest bez środków do życia, chora, z trudnością wiąże koniec z końcem. Po raz pierwszy usłyszałem o niej jesienią 1983 roku, kiedy nastąpiła wpadka podziemnych struktur na Podbeskidziu. W krótkim czasie zatrzymano i aresztowano ponad sto osób. Część z nich szybko wyszła, ale kilkadziesiąt zostało w areszcie. Teresa, która prowadziła konspiracyjną księgowość oraz pomagała wydawać biuletyn związkowy, w śledztwie zachowała się niezwykle dzielnie. Obciążyły ją jednak zeznania innych. Po ośmiu miesiącach spędzonych w areszcie śledczym zachorowała. Udało się ją wyciągnąć, m.in. dzięki interwencji biskupa katowickiego Herberta Bednorza. Do macierzystego zakładu wrócić jednak nie mogła. Pomagała dalej innym, a po 1989 r. wróciła do pracy zawodowej. Przed dwoma laty przeżyła głębokie załamanie, wręcz depresję. Została zwolniona, nawet odprawy nie otrzymała. Później sobie dorabiała, aż w końcu choroba ją zmogła. Na szczęście w Fundacji Wdzięczności bez zbędnej biurokracji udało się załatwić jednorazową zapomogę. Jej biogram był w bazie „Encyklopedii Solidarności” nie było więc problemu ze zweryfikowaniem wszystkich danych. Dzięki temu może spokojniej czekać na święta i zacząć się leczyć.

Zapomniani

– W takiej sytuacji jak Teresa jest wielu działaczy z solidarnościowego podziemia, mówi Weronika Rudnicka, pracująca społecznie w Fundacji Wdzięczności. Po 1989 r. udawało się im jakoś ułożyć życie w nowych warunkach, ale gdy przychodziła choroba bądź wypadek albo inne nieszczęście, zaczynał się dramat. Na rynku pracy przegrywali z młodszymi, lepiej wykształconymi, bardziej obrotnymi. Działalność w podziemnej drukarni czy w kolportażu w niektórych przypadkach jest przez ZUS zaliczana, ale nie wszystkim i nie wszyscy o tym wiedzą. Ponieważ to ludzie dumni, gdy dopadła ich bieda, wstyd im było prosić o pomoc. Zamykali się w kręgu samotności i bezradności.