Publikacja „Komunistyczny aparat represji wobec jezuitów Prowincji Polski Południowej” jest wspólnym dziełem IPN oraz jezuickiego Wydawnictwa WAM. Stanowi pokłosie sesji, zorganizowanej 14 czerwca 2012 r. przez Instytut Politologii Akademii Ignatianum w Krakowie oraz krakowski oddział IPN. Składa się z 12 obszernych artykułów, wśród których najważniejsze jest studium o. Andrzeja Pawła Biesia SJ „Jezuici zarejestrowani jako osobowe źródła informacji – skala problemu”. To kompetentne studium, zarówno opisujące syntetycznie skalę problemu, jak i podnoszące wątpliwości w stosunku do materiału źródłowego, którym dysponował autor. W pozostałych artykułach pokazane są postacie jezuitów nieugiętych, represjonowanych, inwigilowanych, szykanowanych, a także przypadki dramatycznych nieraz upadków, jak w poruszającym studium Wojciecha Frazika „Casus tajnego współpracownika pseudonim Kazek”. Wielkie wrażenie robi szkic Filipa Musiała „Krakowska bezpieka wobec jezuitów Prowincji Małopolskiej 1945–1989”, napisany z erudycją, umiejscawiający opisywane zagadnienia w szerszym kontekście działań bezpieki wobec Kościoła. Warto mieć świadomość, że książka dotyczy jednego z ważniejszych filarów Kościoła w Polsce. Po wojnie Prowincja Małopolska, która na skutek zmian granicznych straciła część swoich struktur na Kresach Wschodnich, objęła zasięgiem także nowe tereny, przede wszystkim Górny i Dolny Śląsk. W 1975 r. przyjęła nową nazwę – Prowincja Polski Południowej Towarzystwa Jezusowego.
 

Ogromna kwerenda

Decyzję o przeprowadzeniu badań podjął w 2006 r. ówczesny prowincjał o. Krzysztof Dyrek SJ. Do realizacji tego zadania wyznaczono o. Andrzeja Pawła Biesia SJ, który blisko 6 lat spędził w archiwach IPN. Wybór padł na niego ze względu na wiek, a przede wszystkim na przygotowanie zawodowe. O. Bieś miał doktorat z historii, był autorem wielu prac naukowych na temat dziejów jezuitów w Polsce, cieszył się także zaufaniem przełożonych. Jak wyjaśnia w rozmowie z „Gościem”, kwerenda była ogromna, gdyż dotyczyła wszystkich jezuitów należących do Prowincji Polski Południowej w latach 1945–1989. Pracował w archiwum IPN w Wieliczce, gdzie ściągano także dokumenty z innych oddziałów IPN. Podkreśla wielką życzliwość archiwistów oraz grupy pracowników naukowych IPN, którzy zaangażowali się w ten projekt, a przede wszystkim prof. Filipa Musiała.