Wyruszając w góry, zabieramy ze sobą mapę. Jest to przejaw zaufania wobec osoby, która zna owe okolice lepiej od nas. Rzeczywistość górską można rozciągnąć na całe życie ludzkie. Często poruszamy się w nim po grząskich terenach, raz po raz zadając sobie pytanie: co dalej? Wówczas bywa, że sami stawiamy się w roli przewodników, poszukując racjonalnych rozwiązań naszych problemów, lub pytamy świat, który jest mistrzem w oferowaniu kolejnych recept na wspaniałe życie. Jako chrześcijanie nie musimy jednak w nieskończoność kombinować. Mamy żywego Boga, który oferuje każdemu z nas konkretną drogę. Naszym zadaniem jest powiedzieć mu wyraźne TAK, jako przewodnikowi naszego życia, i poprzez modlitwę, Pismo Święte i sakramenty otwierać się na Jego działanie każdego dnia. Właśnie tak zdobędziemy Mount Everest, nie zadowalając się wejściem na Gubałówkę. Pomimo tego, że tam droga bardziej wydeptana i mniej stroma…