Rozumiem, że jest lato, że wakacje, ale jednak ubolewam, iż wielu ludzi podróżuje, a potem zwiedza różne miejsca, w tym piękne katedry i bazyliki, w stroju cokolwiek niedbałym. Nie ma już gustownych sandałów i eleganckich krótkich spodenek. Są natomiast plastikowe klapki oraz szorty, które wyglądają niekiedy jak ucięte kalesony. Słowem: gacie. Kiedyś taki strój na lotnisku byłby kompletnym obciachem. Dziś to normalka, nie tylko wśród młodych. Do tego dochodzą tatuaże. Młodzi i starzy demonstrują na ramionach, plecach, łydkach i innych częściach ciała jakieś kwiatuszki, czaszki, krzyże, pająki itp. Kompletny kicz. Kiedy byłem nastolatkiem, to takie tatuaże były domeną z jednej strony subkultury więziennej, a z drugiej ludów prymitywnych żyjących w buszu.

Niektórzy by powiedzieli, że o gustach się nie dyskutuje. Jak się komuś tak podoba, to nie ma się co czepiać. Sądzę jednak, że o gustach trzeba dyskutować. Nie bez powodu mówi się o dobrym guście, złym guście, a także o bezguściu. W XXI wieku modnego i propagowanego bezguścia jest nadzwyczaj dużo. Dotykamy tutaj problemu filozoficznego, a mianowicie, czy piękno jest obiektywne, czy też sprowadza się w gruncie rzeczy do subiektywnych upodobań. Teorię piękna i brzydoty starali się sformułować już starożytni Grecy. Ciekawe, że kategoria piękna nie dotyczyła tylko wytworów sztuki, ale całego kosmosu oraz moralności. I tak piękno (harmonia) ciała miało być wyrazem piękna ducha. Piękno i dobro idą razem. A brzydota jest towarzyszką nieładu moralnego, zła. Starożytni uważali, że głównymi elementami piękna są symetria, proporcje i właściwa miara rzeczy. Platon nauczał, że piękno jest jedną z niezmiennych i wiecznych idei. Wszystko inne jest piękne o tyle, o ile jakoś uczestniczy w pięknie świata idealnego.

Chrześcijaństwo zaczerpnęło z platonizmu, odnosząc piękno do Boga. Stworzenia i wytwory ludzkie są piękne, gdy odzwierciedlają piękno Stwórcy. To są jednak wzniosłe dociekania, gdy tymczasem w praktyce istnieją różne mechanizmy społeczne, które sprawiają, że coś zaczyna być uważane za ładne, choć z harmonią i właściwą miarą nic wspólnego nie ma, jak na przykład wydziergane coś tam na skórze. Propaganda, reklama mają jednak moc przekonywania. Pytajmy się zatem: Dlaczego coś mi się podoba? Czy tylko dlatego, że mi powiedziano, że powinno mi się podobać, bo jest trendy?