Kozica górska jest symbolem nie tylko Tatrzańskiego Parku Narodowego, ale i całych Tatr. Kozica tatrzańska jest podgatunkiem kozicy górskiej, występującej w wielu górach wysokich świata.

Kozica tatrzańska występuje w Tatrach Wysokich, Zachodnich, Bielskich oraz w Niżnych Tatrach na Słowacji i jest najdalej na północ występującym gatunkiem kozicy górskiej.

  Kozice, które występują w Tatrach są znacznie większe od kozic alpejskich. Długość czaszki podgatunku tatrzańskiego dochodzi nawet do 202 mm!

  Dwa razy w roku w pracownicy Tatrzańskiego Parku Narodowego i TANAPu (słowackiego odpowiednika) przeprowadzają liczenie populacji kozic w Tatrach. 

  Podczas najnowszego takiego liczenia, w jesieni 2012 roku, zaobserwowano 1096 kozic, z czego 810 (w tym 134 młode) przebywało po stronie słowackiej, a 286 (w tym 43 młode) po stronie polskiej.

  Młoda kozica na tatrzańskim szlaku Sabina Kulisz /arch. prywatne Choć aktualnie nietrudno spotkać w Tatrach kozice, to jeszcze w latach 50. XX wieku gatunek był na skraju wymarcia. Doprowadziły do tego kłusownictwo i nadmierna gospodarka pasterska na górskich halach.

  Pierwszym aktem prawnym dotyczącym ochrony kozic była Ustawa względem zakazu łapania i sprzedawania zwierząt alpejskich właściwych Tatrom, świstaka i dzikich kóz. Akt ten został uchwalony przez Sejm Galicyjski we Lwowie 5 października 1868 r.

  Kozice żyją w stadach liczących od kilku do 15 osobników. Jednak w latach 80. XX wieku spotykano stada liczące nawet 52 osobniki.