O świętej czasoprzestrzeni

Pierwsze słowa czytania brzmią dość dramatycznie. Przypominają jednak dobrze znane fragmenty Pięcioksięgu, które wskazywały na jedną z najważniejszych cech wyróżniających starożytny judaizm: wielką troskę o zachowanie czystości w różnych przestrzeniach życia Izraelitów. W jednym z traktatów

Miszny rabinów, która zawierała przepisy obowiązujące w czasach Jezusa, występuje opis stopni świętości. Wzrastały one od ziemi Izraela (dlatego nazywanej Świętą) aż do miejsca Świętego Świętych. Fragment, który świadczy o ich rozróżnieniu, otwiera ogólne twierdzenie: „Jest dziesięć stopni świętości”. Następnie pojawia się szereg zdań o stałej strukturze. Najpierw wymieniona zostaje przestrzeń określona jako bardziej święta. Stopień świętości wymienionego miejsca przewyższa świętość miejsca wskazanego w zdaniu poprzedzającym. Element powtarzający się w każdym zdaniu to wyjaśnienie, dlaczego określona przestrzeń jest świętsza niż miejsce wcześniej wymienione.

W pierwszym zdaniu postawiono pytanie o podstawę rozróżnienia miejsca jako świętego: „Na czym polega jej świętość?”. Zasadą rozróżnienia świętości jest wykluczenie kolejnych kategorii osób, które nie mogą wstępować na wyższy poziom świętości. Autor Listu do Hebrajczyków na początku dziewiątego rozdziału przedstawia nazwy, wyposażenie i wymiary przybytku oraz wymagania wynikające z takiego rozumienia świętości i odpowiadające fragmentowi Miszny. Rozróżnia między dwoma najwyższymi stopniami: miejscem świętym a Świętym Świętych. Wyraźnie przy tym stwierdza, że nie była ukazana droga sanktuarium, lecz był to czas obowiązywania różnych obmyć i wszystkich przepisów ludzkich. Innymi słowy, dostęp do Boga wcześniej nie był możliwy.

Nowość Jezusa przedstawiona jest w najważniejszym zdaniu całego listu: „Pojawiwszy się jako arcykapłan dóbr przyszłych, przez większy i doskonalszy, i nie ręką – to jest nie z tego stworzenia – uczyniony namiot, ani nie przez krew kozłów i cielców, lecz przez własną krew wszedł raz na zawsze do miejsca świętego” (9,11-12). Zewnętrzne bariery świętości – kiedyś obowiązujące dla jej kolejnych stopni – zostały ostatecznie zniesione. Starotestamentalny urząd arcykapłański, obmycia, określony czas i wymagane obrzędy przestały obowiązywać w pełni czasów. Przez ciało i krew Jezusa Jego wyznawcy mają teraz dostęp do najwyższego stopnia świętości.•