Wiele jest traktatów o cudownym dziewictwie Najświętszej Maryi Panny. Ale jak pisać o umiłowaniu dziewictwa przez pannę Paulinę Kucińską z Ostrołęki w Łódzkiem?

Poranek

Paulina zaczyna dzień od jutrzni: „Błogosławcie Pana, słońce i księżycu/ błogosławcie Pana, gwiazdy na niebie”. Zdecydowanie bardziej potrzebuje teraz słońca niż gwiazd. Nie chodzi o to, że chciałaby się poopalać, ale chodzi o zboże na polu i trawę, bo kiszonka się kończy. Zamyka brewiarz. Idzie do obory. Od samych drzwi woła krowy po imieniu – spamiętała wszystkie 16 imion. Nad cielakami jeszcze się zastanawia. Uważa, że bydlętom należy się szacunek, skoro szóstego dnia Bóg zechciał je wyprowadzić na łąki. Przyszły tam razem z człowiekiem, który wziął panowanie od samego Stwórcy. Paulina panuje nad dojarką, zadaje paszę, dokarmia cielaki. Śpiewa: „Kiedy ranne wstają zorze, Tobie ziemia, Tobie morze…”. Twierdzi, że kiedy śpiewa, krowy dają więcej mleka. Ale ona nie dla krów, tylko dla Pana. Chwali Go w buciorach, portkach i flanelowej koszuli. Według niej, człowiek nie musi być przypudrowany. W serialach pudrują, ale tam życie jest na niby, i miłość, i jabłka w koszyku. Ona chce prawdziwie żyć. A po robocie idzie do domu, żeby zjeść śniadanie z rodzicami. Na stole chleb z pieca, mleko z kożuchem, masło od Krasuli. Nie może się doczekać szczypiorku, żeby zmieszać go z twarogiem. Mówi przed śniadaniem: „Błogosławiony jesteś, Panie, za Twe hojne dary”. Obejmuje myślą to, co w domu, i to, co za chwilę puści korzenie na polach.