Uwagę wielu odwiedzających kościół ojców pasjonistów w Przasnyszu zwraca znajdujący się po prawej stronie nawy barokowy nagrobek – epitafium Adriana Szumskiego. Przedstawia on rzeźbioną w alabastrze półpostać dziarskiego, wąsatego rycerza w husarskiej zbroi i szyszaku.

Umieszczona poniżej inskrypcja jest bardzo ciekawym przykładem staropolskiej poezji nagrobnej. „Tu leży comes Adrian Szumski od śmierci zraniony, z Anny Klicki a ojca Stanisława spłodzony, który ojczyźnie swojej dobrze się zachował, więcej miecza i zbroje niż domu pilnował. Niech krainy inflanckie, wołoskie i pruskie powiedzą, jakie czynił odwagi żołnierskie. Cierpiał zimno, powietrze, słońca upalenie, musiał podczas wodę pić sysakiem w pragnienie, w tym mu cnota i sława męstwa dodawała, za to mu też w swej ziemi choręstwo udała. Za te cnoty godzien był przeżyć długie lata i powoli zażywać obłudnego świata. Przeto służąc dostatnie u króla polskiego, poszedł po żołd zasług do Króla Wiecznego. Umarł roku 1632, dnia 6 stycznia, aetatis sue 47. Requiescat in pace”.