Lud buntowników, ludzie o bezczelnych twarzach i zatwardziałych sercach – do tych określeń z dzisiejszego pierwszego czytania można jeszcze dodać bezbożność, o której będzie mówił prorok w swej księdze. Kłopotem nie było odrzucenie Boga, ale nieprzyjmowanie Jego woli.

Losy narodu wybranego pokazywały jasno, że klęski, niepowodzenia i tragedie były skutkami odrzucania woli Pana Boga. Taką ostatnią była niewola babilońska, poprzedzona najazdami Judy i Jerozolimy, zniszczeniami, deportacjami ludności przez armię babilońskiego króla Nabuchodonozora z 598 i 587 r. przed Chr. O tym zagrożeniu, jako Bożej karze za grzeszność ludu, wieścili tacy prorocy jak choćby Habakuk, Sofoniasz czy Jeremiasz. A mimo to naród nie przyjmował tych orędzi. Mogło się wydawać, że teraz, w niewoli, Ezechielowi będzie łatwiej dotrzeć do uszu i serc słuchaczy.

A jednak tak się nie stało. Wciąż przyjmowali postawę, że wiedzą więcej i lepiej, że pełnienie woli Pana ma się nijak do ich szczęścia i powodzenia, że oni – po prostu – są mądrzejsi od Pana Boga. Atak na marginesie, czy w tym nie tkwi aktualność starego proroka Ezechiela, gdy patrzymy na nas samych, na to, że prawo Boże można poddawać głosowaniom i odrzucać je ludzką większością, bo nadal jesteśmy mądrzejsi od Tego, który dał nam Dekalog?

Mimo gorzkiego tonu, jaki towarzyszy temu fragmentowi opisu powołania Ezechiela, nie brakuje w nim wydźwięku pozytywnego. Ten bazuje na fakcie inicjatywy, która wciąż należy do Boga. To On powołuje proroka i On kieruje swe orędzia do narodu nieprzestającego wciąż być narodem wybranym. I mimo że lud znajduje się w bolesnej sytuacji wygnania, to przecież Pan Bóg nie zostawia go samemu sobie. Jest wciąż obecny, choć ta obecność manifestuje się karą. Pan Bóg jest pedagogiem, który kocha, a ta miłość obejmuje też zgodę na wybór przeciw Niemu i wbrew Jego woli. Jednakże ta miłość nie zamiata pod dywan skutków tego, co nabroją ci, którzy mniemają, że są mądrzejsi od Pana Boga.