W stronę... końca

Sympatyczna twarz umierania
Czy człowiek nieuleczalnie chory ma prawo do eutanazji lub uzyskania pomocy w samobójstwie? To podstawowe pytanie, które rodzi się po obejrzeniu filmu, jednoznacznie opowiadającego się za eutanazją. Jest w nim scena, którą można nazwać kluczową, a która doskonale pokazuje nie tyle racje po obu stronach barykady, co raczej stanowisko reżysera w tej materii.

Do domu Ramona przyjeżdża ksiądz jezuita, również sparaliżowany i poruszający się na wózku inwalidzkim. Ponieważ wózka nie można przenieść wąską klatką schodową do pokoju Ramona, chorzy muszą rozmawiać przez posłańca. Ksiądz przyjechał, by odwieść chorego od decyzji o samobójstwie, ale jego argumenty nie przekonują Ramona, zdeklarowanego ateisty.

Reżyser zręcznie steruje emocjami widzów. Wszyscy, którzy pomagają bohaterowi w jego staraniach o uzyskanie sądowej zgody na samobójczą śmierć, to ludzie sympatyczni, budzący pozytywne skojarzenia. Natomiast przeciwnicy tego kroku, jak ksiądz czy brat bohatera, budzą w widzu niechęć i zniecierpliwienie. Ramon, jak każdy chory, budzi współczucie i podziw, a widz podświadomie zaczyna życzyć mu powodzenia. Ale później przychodzi refleksja, że może nie wszystko jest tak jednoznaczne, jak się wydaje po pierwszym obejrzeniu.

oceń artykuł