Kościół w czasach koronawirusa

Nie rozumiem Kościoła zamykającego drzwi przed wiernymi. Nie rozumiem chrześcijaństwa sparaliżowanego słowem „koronawirus”.

Wierzę, że Bóg dał nam władzę („tym zaś którzy uwierzą takie znaki towarzyszyć będą…”), a Lew Judy nie zatracił mocy uzdrawiania. Chrześcijaństwo jako duchowe SPA, zdolne jedynie familiarnie poklepać po ramieniu ludzi przerażonych telewizyjnymi wiadomościami nie działa. Imię El Rapha (Ten, który leczy) jest wciąż skuteczne.

Odwaga. Tego uczył mnie Kościół. Przechodzę pod Wawelem i myślę o Szymonie z Lipnicy. Jego ciało spoczywa nieopodal, w kościele bernardynów. Gdy w 1482 r. mieszkańców Krakowa dziesiątkowała zaraza, ten wzięty kaznodzieja nie uciekł. Nie tylko wyszedł na ulice, by opatrywać chorych i udzielać im sakramentów, ale prosił nawet Boga, by pozwolił mu umrzeć w czasie tej zarazy. Bóg wysłuchał tej prośby. Tuż po śmierci bernardyna przy jego grobie miało miejsce aż 377 cudownych uzdrowień.

„Odwagi, nie bójcie się” – przypomina Jezus. Jaka moc musiała płynąć z Jego słów, skoro chrześcijaństwo pociągało ludzi do tego stopnia, że przyjmując tę naukę ryzykowali życiem. Najbardziej niezrozumiałym faktem, wobec którego bezradni są wszystkowiedzący internetowi komentatorzy jest to, że przez trzy pierwsze wieki okrutnie prześladowano chrześcijan, a ich liczba każdego dnia… wzrastała.

Wiecie, że zwrot „Nie lękaj się” występuje na kartach Biblii 365 razy? Dokładnie tyle, ile jest dni w roku. Przypadek?