Charyzmat pieniactwa

Zaraz po ujawnieniu opinii publicznej faktu nałożenia suspensy na ks. Wojciecha Lemańskiego, zadzwonił do mnie redaktor jednej z telewizji z prośbą o komentarz. Zadając pytanie stwierdził, że ks. Lemański to charyzmatyczna postać, która może odnowić Kościół, więc szkoda, że jest tak prześladowany. Żachnąłem się na te słowa i zacząłem tłumaczyć, że w pytaniu tym są same fałszywe tezy.

Po skończonej rozmowie zastanawiałem się nad „charyzmatycznością” ks. Lemańskiego. Słowo „charyzmat” oznacza szczególne łaski, dary Ducha Świętego, służące budowie Kościoła. Nie, to na pewno nie pasuje do zbuntowanego kapłana, który z wielką gorliwością zajmuje się niszczeniem, a nie budowaniem Kościoła.

Może spojrzeć na ową „charyzmatyczność” nie z perspektywy religijnej? To dobry trop, w słownikach „charyzmatyk” to m.in. ktoś, kto głosi dalekosiężną wizję, idee. Jakie idee głosi ks. Lemański? Dokładnie takie, jak lewica: Kościół nie powinien wypowiadać się w sprawach publicznych, księża są antysemitami, wolność polega na nieposłuszeństwie przełożonemu, nauczanie Kościoła na temat in vitro stygmatyzuje dzieci poczęte tą metodą, a pary homoseksualne powinny mieć prawo do adopcji dzieci. Po zastanowieniu się doszedłem jednak do wniosku, że ks. Lemański ma jednak szczególny dar, można powiedzieć, wręcz charyzmat, który czyni go wyjątkowym w środowisku kapłańskim. Otóż posiada niezwykłą zdolność wchodzenia w konflikty praktycznie z każdym środowiskiem, w którym funkcjonuje i często doprowadza w nich do podziałów. Spór wiedzie nie tylko ze swoim biskupem, księżmi, częścią parafian, dyrekcją szkoły, krytykującymi go dziennikarzami, doprowadził nawet do podziału w Polskiej Radzie Chrześcijan i Żydów. Można powiedzieć, że ma „charyzmat” pieniactwa. Być może właśnie ta cecha, a raczej przywara, sprawiła, że się kompletnie zagubił. Oby czas suspensy wykorzystał do odnalezienia właściwej drogi.