Gdy mój przyjaciel zanurzony po uszy w New Age nawrócił się, usłyszał: „Idź, pomódl się”. – Ale jak? – pytał kapłana. – Nooo, jak chcesz – usłyszał – Jakiś różaniec, brewiarz, śpiew. Jesteś wolny.

I wtedy zaczęły się „schodki”. Pojawiła się pokusa w stylu retro: kiedyś za pomocą konkretnej techniki (np. regulacji oddechu) uzyskiwałem wymierny duchowy efekt. A teraz? Pan Bóg się wymyka. Nie ma metody, by złapać Go „za nogi”… Żadnej tabelki, wykresu, gotowej recepty.

– Tradycja nazywa często modlitwę ciężką pracą – wyjaśnia o. Michał Zioło, trapista – Prędzej czy później zostanie nam zadane pytanie o metodę spotkania z Bogiem. Współczesność wychowująca człowieka w kulcie efektywności będzie to pytanie stawiać chrześcijaństwu ostro, czasami wręcz agresywnie dopominając się konkretnych wskazań zapewniających szybki, najlepiej bezbolesny „sukces”. Przyznać trzeba, że mistrzowie duchowi chrześcijaństwa dość niechętnie udzielają odpowiedzi na pytanie o metodę – i jeśli zagłębić się w patrystyczne tomy Migne’a, nie znajdziemy tam wskazań szczegółowych zachowań modlitewnych i kroków.

Nie ma metody na to, by uchwycić Boga na gorącym uczynku. Przyjdzie jak chce. I kiedy chce…

– Gdy zostałem dominikaninem, rodzinka pytała się: „Słuchaj, uczysz się tej teologii, to powiedz nam, jaka jest najskuteczniejsza, niezawodna modlitwa?” – opowiadał mi o. Joachim Badeni – A ja mówię: „Ciociu, nie wiem”. A ona: „Wstyd. Nawet tego nie wiesz?”. Trzeba zaufać Panu Bogu, to wszystko…

Mistrz benedyktyński o. John Chapman podpowiadał braciom: „Jedyny sposób na modlitwę to modlitwa. A sposób na to, żeby modlić się dobrze, to modlić się dużo. Im mniej się modlimy, tym gorzej nam to idzie. Módl się jak potrafisz i nie próbuj się modlić jak nie potrafisz”. Genialne.